ΝΕΒΕΡΣΑΡΕΝΤΕΡ

Εγκλωβισμένος στο ίδιο μου το σώμα τον κοιτάζω. Στέκεται σαν χαμένος σε μια αίθουσα, όπου στριμωχνόταν η χειρότερη πάστα ανθρώπων. Η όψη του δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνον που κάποτε θαύμαζα, λες κι είναι κάτι άψυχο, ένα αντικείμενο άνευ αξίας. Το βλέμμα του γυάλινο και αγριεμένο, μοιάζει με Δαίμονα.

“Πώς έχεις καταντήσει έτσι;” Βλέπω τον πόνο σου, αυτόν που κανείς άλλος δεν διακρίνει, και την ντροπή σου, που έμαθες τόσο καλά να κρύβεις. Σε ξέρω γιατί είμαι εσύ.

Ξαφνικά μέσα μου κάτι ψιθυρίζει, μια φωνή που τρεμοσβήνει και ένα μεγάλο “γιατί”. Σε νιώθω, αναζητείς απεγνωσμένα βοήθεια, κάποιον να σου δώσει σημασία, να σε σφίξει δυνατά στην αγκαλιά του, κάποιον να σ’ αγαπήσει, να μη σ’ αφήσει ποτέ ξανά. Θες να ακουστεί η φωνή σου, νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις, να φωνάξεις – αλλά δεν μπορείς.

Έφτασε η στιγμή σου. Φτάνει πια! Συγχώρεσέ τους, δεν ξέρουν τί κάνουν. Άσε τα όλα πίσω σου και ζήσε. Πολέμησε. Τίναξε τα φτερά σου.

Και σε μένα, εδώ στο σκοτάδι της μοναξιάς, που σε περιμένω τόσα χρόνια, δώσε μου υπόσχεση, ποτέ ξανά δεν θα παραδοθείς – σε κανέναν και για τίποτα.

Χάνεις μόνο όταν σταματάς να ελπίζεις!